Voor mijn grote held, mijn opa, Belgisch oud-strijder WO I

Opa

Op deze bijzondere dag ( 11 november 2018) wil ik graag het verhaal schrijven over mijn zeer geliefde opa.

Hij is geboren op 23 februari 1899 in Borgerhout bij Antwerpen en hij is 27 februari 1960 overleden. De doodsoorzaak was longontsteking met complicaties. Hij had tijdens de Eerste Wereldoorlog tijdens een gasaanval in de loopgraven een longbeschadiging opgelopen.

Bij het begin van de oorlog was mijn opa als 15-jarige, met zijn ouders vanuit België naar Londen gevlucht. Ze waren welgesteld en hadden de middelen om te vluchten. Mijn opa had in Londen een comfortabel leven kunnen leiden.

In die tijd hing Londen vol met posters om jonge mannen op te roepen dienst te nemen in het leger: “The army wants you!”

Omdat mijn opa nogal lang was voor zijn leeftijd, werd hij veelvuldig aangesproken en werd hem verweten dat hij anderen voor zijn land liet vechten. Opa vond dit erg vervelend en voelde zich schuldig. Hij ging naar een inschrijvingsbureau en loog over zijn leeftijd en zei dat hij 18 was. Aldus werd hij opgenomen in het leger en kwam bij de cavalerie. Hij had namelijk als niet onbemiddelde jongere al eerder leren paardrijden.

Als 16 jarige werd hij uitgezonden naar België en hij werd naar het front gestuurd. Bij zijn eerste opdracht werd hij verschrikkelijk bang en hij stuurde zijn paard de andere kant op, ver weg van het strijdgewoel. Dat kwam hem duur te staan. Hij werd aan de grondtroepen toegevoegd en moest in de loopgraven gaan vechten. Het was dit, of de kogel.

In de loopgraven overleefde hij een gasaanval. Zijn longen waren wel ernstig beschadigd en hij bleef daarvan zijn hele leven last hebben.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden in België de oud-strijders van de Eerste Wereldoorlog opgepakt en naar werkkampen gestuurd. Mijn opa had geluk. Hij werd te werk gesteld in een hotel in Duitsland. Er waren hier veel luchtaanvallen en tijdens deze aanvallen schuilden de Duitsers in de schuilkelders. De gevangenen mochten er niet in. Mijn opa had het vertrouwen weten te winnen van de oude eigenares van het hotel. Zijn nam elke aanval haar geldkistje met geld, juwelen en waardepapieren mee. Ze was slecht ter been en moest ondersteund worden. Mijn opa wierp zich op als galante ridder. Ze wilde hem ook in de schuilkelder hebben. En zo overleefde hij de luchtaanvallen op een veilige plek.

Na de tweede Wereldoorlog leerde opa mijn oma (opoe) kennen. Ze was weduwe en had een zwaar huwelijk achter de rug. Mijn “echte” opa was vaak depressief en werd tijdens de Tweede Wereldoorlog erg ziek. Hij overleed aan darmkanker. Na de oorlog ontmoette ze mijn Belgische opa en ze werden heel erg verliefd.  Ze trouwden in 1947. Ze hadden een goed leven. Ze reisden door Europa en genoten van het destijds swingende, stadse leven in Antwerpen. Een jaar na hun huwelijk trouwden mijn ouders en ik werd in 1949 geboren.

Mijn opa had geen kinderen. Hij was echter dol op kinderen. Ik was zijn eerste kleinkind en hij verwende me mateloos. Voor mij was hij mijn grote held en ik aanbad hem. Hij speelde met ons, kocht leuke cadeautjes en leerde me een beetje Frans en Engels. Hij zong ook Franse en Engelse liedjes voor me, die ik moest leren.

In februari 1960 gingen we in het weekend naar Antwerpen, omdat mijn opa de 23^e jarig was. Het was een zalig weekend. We speelden met opa verstoppertje in de tuin. Mijn grootouders hadden midden in het centrum van Antwerpen een grote tuin met eenden, duiven en konijnen.

Op zondagavond gingen we terug naar Nederland. Dinsdags (op zijn verjaardag) kwam er een akelig telefoontje. Opa was heel ziek. Zaterdags overleed hij ten gevolge van longontsteking met complicaties. De zwakke longen konden dat niet hebben.

Mijn oma verhuisde terug naar Nederland. Ze werd nooit meer de oude. Ik zal over haar een ander keertje schrijven, want zij was een bijzondere, sterke vrouw.

In de periode na de dood van mijn opa, moest ik een tijdje bij haar logeren, omdat ze nogal last had van haar suikerziekte en niet alleen gelaten mocht worden. Ze heeft me toen veel over haar leven verteld. Genoeg om daar een mooi verhaal over te schrijven.

Maar vandaag is voor mijn opa, mijn held en oud-strijder van de oorlog die vandaag honderd jaar geleden is beëindigd.

Mieke met haar held

Bij oom Adri: opoe met Ella, opa , Mieke,  Christ en Kees

In de tuin in Antwerpen, opa met Kees, Christ en Mieke

Verliefde grootouders met mijn moeder

Opoe, Mieke en opa

Met mijn communie met opoe en opa

Trotse grootouders

For my great hero, my grandfather, veteran of World War I

Grandpa

On this memorable day (11 November 2018) I would like to tell something about my beloved grandfather. He was born in a place near Antwerp 23 February 1899 and he died 27 February 1960. The death cause was pneumonia with complications. These were caused by the damage of his lungs during the battle of World War 1, where he had survived a gas attack in the trenches.

At the start of the war my grandfather and his parents flew to London.  He was 15 years old, but very tall for his age. Everywhere in London were posters to ask young men to fight fort their country. Because my grandfather was so tall, a lot of people asked why he did not fight for Belgium and why he let the job to the British. My grandfather felt guilty and went to a recruiting office, lied about his age and said that he was 18 years old.

So he went, 16 years old, back to Belgium as a cavalry soldier. His parents were wealthy and as a youngster, he had learned to ride horses.

In Belgium he was sent to the front.  However the very young man became very anxious at his first mission. He drove his horse the opposite way, far away from the fight.  After this action he was sent to the infantry and he had to fight in the trenches. There was no way back. He could get a bullet or had to fight.

In one of these trenches, he survived a gas attack. He had bad lungs for the rest of his life, but he survived. 

In World War II, the veterans of World War I were taken as prisoners of war to labour camps.  My grandfather was lucky; he had to work in a German hotel in Germany. There were a lot of air-raid alarms. The prisoners were not allowed to go to the shelters. My grandfather helped the old lady-owner of the hotel, because she walked badly. And she took her cash box, jewellery and papers with her.  The lady asked him to stay with her in the shelter and help her with her belongings. That is how he survived all the air-raid attacks.

After World War II he met my grandmother. She was a widow and had had a not so happy marriage with my real grandfather (de Waal), who was very depressive most of the time. He died in World War II of intestinal cancer. My grandmother, who had had a rather difficult life, fell in love with my grandfather. They married in 1947. They had a wonderful life. They made fine voyages, all over Europe and had a lovely life in Antwerp, a very swinging city in those days. A year after my grandparent’s marriage, my parents got married and I was born in 1949.

My grandfather did not have had any children. He adored children. I was the first grandchild and he spoiled me very much.  For me, he was my great hero! He played with us, bought presents, taught me a little French and English and sung English and French songs for me.

In February 1960 our family went from the Netherlands to Antwerp in the weekend.  We had a lovely weekend. We and our grandfather played hide-and-seek in the garden. They had a lovely garden, in the middle of Antwerp (Grote Kauwenberg).

On Sunday evening we went back to the Netherlands. On Tuesday (my grandfather's birthday) my parents got an alarming phone call. My grandfather was very ill. On Saturday he died of pneumonia with complications.

My grandmother moved back to the Netherlands and she never became the old one anymore. I will write about her another time, because she had a remarkable life. She was a very strong woman. In the period, just after the death of my grandfather, I stayed with her a long time, be cause she was not so very healthy then. She told me so many stories about her youth. Enough to write about!

But today, the day that the Great War ended 100 years ago, is for my grandfather, my real hero.

Mieke with her hero

Grandparents with Ella and Mieke, Christ and Kees

Grandpa with Kees, Christ, Mieke in the garden in Antwerp

Grandparents in love and my mother

Mieke with grandparents

Mieke with grandparents

Grandma, Mieke, Grandpa